South Park wrócił. I w zasadzie jest to jeden z nielicznych seriali, który przez 16 sezonów utrzymuje stały, dobry poziom. Są odcinki świetne, są te trochę gorsze, ale chyba jeszcze nigdy się na nim nie zawiodłem.

Podoba mi się też, że dla twórców nie ma świętości. Obrywają od nich wszyscy po równo. Dostaje się Katolom, papieżowi, Muzułmanom i hipisom czy gejom. I to zwykle celnie. Prześmiewczy komentarz do otaczającej nas (czy też w zasadzie bardziej amerykanów, ale teraz każdy w zasadzie jest takim telewizyjnym USAńczykiem) rzeczywistości. Język jest wulgarny, pasuje do sytuacji. No i co najważniejsze – jest to serial dla dorosłych, którego dzieci nie zrozumieją. I dobrze, nie ma takiej paskudnej ściemy, jak przy Władcach Much.

Tak naprawdę najbardziej zaskoczyły mnie dwa odcinki z poprzedniego sezonu, po których spojrzałem z jeszcze większym szacunkiem na twórców. Pierwszy z nich – You’re Getting Old opowiada o tym, jak wraz z wiekiem stajemy się coraz bardziej cyniczni i tracimy radość z życia, drugi – Ass Burgers rozwija temat i podaje rozwiązanie. Smutne, ale działające. Jeżeli ktoś nie widział, polecam – za darmo, już podlinkowane. 40 min z życia warto na to poświęcić.

I to tak strasznie przypomina mi rozwój uniwersum i książek Terrego Pratchetta z jego Światem Dysku. Na początku były to śmieszne, slapstikowe opowiastki w stylu fantasy, by potem, wraz z upływającym czasem zamienić się w gorzką obserwację rzeczywistości. I niestety dość trafną, choć pewnie przemawia przeze mnie zgorzknienie.

W każdym razie – zarówno na nową książkę Pratchetta, jak i nowe odcinki South Parku nie mogę się doczekać.