O Wariantach Eichmanna przypomniałem sobie niedawno. W opowiadaniu z 1993 roku Alianci wygrywają z Niemcami dzięki atakowi atomowemu, zaś nazistowskich zbrodniarzy karze się według zasady oko za oko. Mordowane są ich kolejne klony.

Gdzieś tam zostaje w głowie pytanie czy zabicie iluś kopii człowieka wyrówna jego winy. Zwłaszcza, że klony nic nie pamiętają, nie podejmowały decyzji, nie czują się odpowiedzialne za akcje swojego oryginału. I ogólnie o powtarzalności kary.

White Bear to tytuÅ‚ drugiego odcinek drugiego sezonu jednego z najlepszych seriali ever – Black Mirror. Główna bohaterka zostaje skazana za swoje winy na czyszczenie pamiÄ™ci i udziaÅ‚ doprowadzajÄ…cym do swoistego katharsis i w przypominajÄ…cym jej o zbrodniach show.

Niestety nie wyglÄ…da to przekonywajÄ…co.

Ludzie są zbyt leniwi, żeby odstawiać takie show dla każdego przestępcy. A poszukiwanie tego najgorszego, by wrzucić go do publicznie dostępnego piekła mogłoby mieć niepożądane reperkusje. Nikt nie potrzebuje aż tak silnych symboli.

I tu z pomocÄ… przychodzÄ… Å›wiaty wirtualne. Powtarzalne, Å‚atwe do zaprojektowania, nieskoÅ„czone. A co wiÄ™cej – od dawna rozwijane. Kto powiedziaÅ‚, że wynalazki sÅ‚użące póki co gÅ‚ownie rozrywce nie mogÄ… zostać zaadoptowane przez system penitencjarny?

Uwięzione we własnych niekończących się personalnych koszmarach umysły, podzielone na wersje i poddane różnym bodźcom. Przeżycie koszmaru jako sposób na zmianę i odkupienie win. W innym przypadku kopia jest kasowana, zmieniane są warunki i wszystko puszczane od nowa.

Brzmi jak scenariusz jednego z odcinków Black Mirror?

PS takie to mam rozkminki po oglÄ…daniu tego serialu