Jest taka fotka znaleziona na wystawie Their past lives here, która pokazuje imprezę z okazji otwarcia Gold Bridge w 1940 roku. Patrzymy sobie na uśmiechniętych ludzi w garniturach i strojach z epoki i natychmiast rzuca nam się w oczy ten jeden jedyny hipster.

Podróżnik w czasie? Okazuje się, że niekoniecznie. Zdjęcie od paru lat jest przedmiotem crouwsourcingowego badania. Pojawiają się różne opcje, od zręcznego fotoszopa aż do stwierdzenia, że nasz podróżnik w czasie wcale nim nie był. Ot ubrał się inaczej niż inni i zgodnie z aktualną modą.

Okulary tego typu, były dostępne już w latach 20 XX wieku, wcale nie ma na sobie t-shirta, tylko sweter z naszytym emblematem zaś bluza wygląda podobnie do tych, którą nosili członkowie drużyny hokejowej Montreal Maroons.

I o ile wizja podróżującego w czasie hipstera jest bliska memu sercu i wolałbym, żeby to ona okazała się prawdziwa, to i druga opcja jest dla mnie fascynująca. Okazuje się, że postmodernistyczne przekonanie, że człowiek poznał granice swojej wyobraźni w myśl hasła „wszystko już było” jest prawdziwe. Nasi zbuntowani młodzi i niezależni tak naprawdę nie różnią się niczym od swoich przodków sprzed ponad 100 lat. Te same stroje, myśli i idee.

Być może nasz 100-letni proto-hipster też nie był oryginalny i wzorował się na swoim 200-letnim przodku dodając tylko do jego stylówy okulary i modną wówczas bluzę. Tego się jednak nigdy nie dowiemy. Ówczesny świat informacji w odróżnieniu do naszego był ograniczony zarówno zasięgiem, jak i czasem trwania informacji.

Co z tego wynika? Że wówczas dużo łatwiej było być oryginalnym, ale niestety mało kto o tym wiedział.

Teraz „bycie sobą” to cholernie ciężka sprawa i zbiorowy wysiłek wielu podmiotów gospodarczych. Ale wtedy…

Można było być tym jednym jedynym hipsterem. Mam nadzieję, że przy okazji podróżującym w czasie.