Na początku był Casting.

Chociaż nie, kłamię. Francuskie studio Quantic Dream fascynowało od dawna swoimi produkcjami. Dojrzałymi fabułami, emocjami i narkotycznymi opowieściami, które na długo zostawały w pamięci. Udawało im się osiągnąć to, o czym marzy każdy twórca – wciągali w swój świat i hipnotyzowali jego kreacją. Do tej pory słucham muzyki z Fahrenheita i co jakiś czas odpalam tę grę, tylko po to by na nowo przeżyć.

Potem był Heavy Rain. O tej grze napisałem już dużo. Nie tu, gdzie indziej. To jeden z najlepszych tytułów na tę generację konsol. Gra podczas której liczyła się każda decyzja. A wybory nie były łatwe. W końcu nie dawano alternatywy – kopnij kotka/pogłaszcz kotka, ale stawiano gracza przed niemożliwymi wyborami. Wyborami, których nie da się podjąć. I nawet odrzucając całą prową otoczkę, odcinając niespełnione obietnice czuć było, że obcujemy z dziełem pokazującym przyszłość interaktywnej rozrywki.

Długo czekałem na ich nową grę. Jak na razie pokazano tylko tech demo. Ich nowy casting. Obejrzałem i oniemiałem. Chcę takich emocji w grach. Chcę czuć, to co prezentuje ten krótki, w całości przeliczany na PS3 filmik.

Jest tu i smutek i nadzieja i ukryta opowieść. Jest robot, którego jedyną winą jest to, że myśli i czuje. Jest i piękno i normalność. Kara nie ma wielkich cycków, nie jest wirtualną lalką. Jest osobą, na którą pewnie nie zwróciłbym normalnie uwagi. Może dlatego jej historia jest tak porywająca, bo wymyka się schematom. Pokazuje to, czego normalnie nie widzimy. Każe przeżywać, nie wygrywać. A przy okazji zatraca nas w wirtualnych światach, odcinając od nieudanej rzeczywistości 2.0.

I jakoś tak strasznie kojarzy mi się z tym teledyskiem Cunninghama.