Nigdy nie byłem na koncercie Skalpela. To było jakieś fatum, miałem kilka podejść i zawsze los rzucał mi kłody pod nogi w postaci alkoholu i innych używek, braku pamięci czy inszych straszliwych przeszkód, które uniemożliwiały mi wysłuchanie ich na żywo.

Zawsze potem koszmarnie żałowałem, bo Skalpel to jeden z tych zespołów, które grają coś wyjątkowego. Nie wiem, jak brzmią na koncertach, bo jak pisałem – nie byłem, ale ich płyty – jej.

O ile z samym jazzem mam trochę na bakier, bo nie interesują mnie standardy, o tyle parę utworów powoduje, że mam ciarki na całym ciele. A wrocławski Skalpel zapewniał mi takie wrażenia podczas słuchania całych płyt, co w obecnie jest dużą rzadkością. Pierwszy raz usłyszałem ich w jakimś radiu – bodajże Trójce i wiedziałem od razu, że chcę kupić tę płytę. I się nie zawiodłem. Zresztą z drugą było tak samo – też dowiedziałem się z radia, że jest i też całą łyknąłem od razu, jak młody pelikan.

A potem zespół na wiele lat zamilkł. W sumie dopiero dzisiaj dowiedziałem się, że zaprzestał działalności i że zdobył aż tak wielkie uznanie za granicami naszego kraju. Na cgm piszą:

Ich płytami zachwycały się największe światowe media – od Q i DJ Magazine, poprzez The Wire, po BBC. Byli nominowani do najbardziej prestiżowych muzycznych nagród. Krytycy są zgodni: na próżno szukać polskich artystów, w tak wielkim stopniu jak oni rozpoznawalnych i cenionych poza granicami naszego kraju, a brytyjski New Musical Express, po wejściu Polski do Unii Europejskiej, uznał ich za najbardziej oryginalny zespół ze wszystkich artystów z nowych państw członkowskich

A teraz, jak się dowiaduję, zagrają znowu na Sacrum Profanum. And I’ll be there.

Są wyjątkowi, grają tak bardzo odmiennie od reszty i używają swoich naturalnych kodów kulturowych, które rozumiem. No i jest w tym wszystkim ta odrobina szaleństwa, której tak potrzebuję w jazzie. Mam nadzieję, że zaowocuje to nagraniem nowej płyty.