Z Dexterem byłem związany blisko, bo był to jeden z pierwszy seriali, jakie zacząłem oglądać. Pierwszy sezon mnie zachwycił, drugi był ok, potem była równia pochyła w dół, aż do sezonu, którym pojawił się  John Lithgow. A potem znowu było coraz gorzej.  Aż do żenująco słabej końcówki.

Dobrze pamiętam ten moment. Byłem na łódce z kimś, kogo już teraz nie pamiętam. Rozmawialiśmy i on przekonywał mnie, że teraz to się ogląda seriale, bo są super. A ja nie wierzyłem. Jasne, gdzieś tam w tle miałem w głowie, że było Twilight Zone, X-Files, Star Trek czy Babylon Five, ale serial nie Sci-Fi? Bez przesady. Wróciłem z rejsu i zacząłem sprawdzać.

W pierwszym rzucie poleciało genialne Carnivale, Lost Room i chyba właśnie Dexter. Utonąłem. To było takie nowe, takie zajebiste.

Zacząłem sprawdzać wszystko i oglądać to, o czym ludzie mówili, że jest dobre. Kiedy teraz o tym myślę sam nie wierzę w to, ile czasu poświęcałem na seriale. Najbardziej ekstremalny przykład to chyba Stargate. Wszyscy na usenetowej grupie pl.rec.fantastyka.sf-f się nim zachwycali, a ja jakoś nie mogłem go zrozumieć. Poddałem się dopiero po pięciu. Nie, nie odcinkach, SEZONACH.

Trochę pomagało w tym rajdzie przez historie w odcinkach, że nie miałem w sumie wówczas nic innego do roboty. Okradziono mi mieszkanie, straciłem wszystkie konsole, gry, filmy. Został mi tylko laptop i seriale. A gdzieś w tym wszystkim cały czas przewijała się opowieść o seryjnym mordercy, który był coraz mniej ciekawy, a coraz bardziej ludzki.

Nadal mam problem z przywiązywaniem się do seriali. Obiecuję sobie oglądać tylko najlepsze i najciekawsze. Bezlitośnie przerywając nawet w środku sezonu te nie spełniające kryteriów. I co? Nic. Obiecywać sobie można, a prawda jest taka, że człowiek się przyzwyczaja i ciągnie te „znajomości”. Choć faktem jest, że staje się po jakimś czasie bardziej wybredny.

Co i tak nie wystarcza, bo seriali jest tyle, że można już nic innego nie robić tylko czekać na kolejne S0xE0y. Nie ma kiedy żyć pomiędzy oglądaniem żyć cudzych.