Nie znam się na muzyce. To znaczy nie to, żebym nie słuchał, nie wiedział co mi się podoba i takie tam. Po prostu gdzieś dawno temu przestałem rozróżniać kolejne gatunki. A zwłaszcza w elektronice.

Kiedyś to było prosto. Punkt, metal, ska, regge, rock, techno, ambietne, trans, house, gabbet i takie tam. Teraz? Czort wie, jakieś idm, space czy inne badziewie. Nie ważne, bo ja w sumie nie o tym. A bardziej o tym, jak elektronikę na żywo się prezentuje.

A wygląda to słabo. Żywe instrumenty i zespół daje energię, ale też i pokazuje, że ktoś tam rzeczywiście coś robi. Pomijając na chwilę sprawę playbacków aranżacje koncertowe są inne a przez to unikalne. Koncert jest więc, a przynajmniej powinien być, niepowtarzalnym przeżyciem.  W przypadku elektroniki jest inaczej. Muzyka brzmi tak samo, odtwarzanie jej jest zawsze takie samo.

I tu mam największy zgrzyt. Włóczę się po tych koncertach/imprezach i często po prostu nie wiem, czy koleś za konsoletą, albo laptopem po prostu nie puszcza swojej playlisty z ajtjunsów. Tajemnicza mina, chwila skupienia przy pochyleniu się trochę tańca i voila. Ostatniemu od minimali nawet tego się nie chciało. Po prostu znudzony patrzył się w ekran.

A przecież da się inaczej. Wizualizacje to jedno, ale mój znajomy pokazał mi kiedyś jak można robić muzykę na żywo. Jak reagować na to, co dzieje się w klubie. Bawić się dźwiękami publiczności i też wizualnie pokazywać, że ta muzyka żyje. Bo żyje i może być równie niepowtarzalnym przeżyciem, jak ta grana na instrumentach. Przykład? Wiracki

Bo w innym przypadku ten słynny koleś DJ nawet nie musi przyjeżdżać. Można postawić jego tekturową podobiznę, obok komputer i odpalić  jakieś empetrójki. Efekt będzie chyba ten sam.