Na nowy album Dead Can Dance czekałem 16 lat. To, że kupię, a nawet więcej – złożę zamówienie przedpremierowe – jest pewne. Głowię się tylko, którą wersję zamówić. A to dla mnie o tyle ciekawe, że pokazuje, jak bardzo zmienił się świat i moje jego postrzeganie.

Muzyka DCD jest ze mną od kiedy pamiętam. Kiedyś, dawno dawno temu – pod koniec podstawówki, mieliśmy w Lublinie taką jedną kasetę z muzyką do sesji w gry fabularne. Były na niej różne kawałki, a między innymi nieśmiertelna Legenda Clannadu. Słuchaliśmy tego namiętnie aż do zajechania taśmy, do każdej sesji w światach fantasy.

Tak zresztą poznałem i pokochałem Clannad. Oczywiście wcześniej słyszałem go podczas oglądania kultowego serialu o Robin Hoodzie z Michaelem Praedem (chciałem mieć nawet takie włosy jak on!), ale wówczas jakoś niespecjalnie zapamiętałem ścieżkę dźwiękową. A potem była audycja w jakimś radiu, gdzie miał polecieć wspomniany wcześniej Clanad i najnowsza płyta jakiegoś Dead Can Dance. Pamiętam, że specjalnie nie poszedłem wówczas na jakieś spotkanie, żeby posłuchać, bo podobno ten drugi zespół miał by dużo ciekawszy. I jak się okazało – był.

Po wysłuchaniu audycji zapisałem nazwę płyty, żeby nie zapomnieć i poprosiłem rodziców o zakup Into the Labirynth. Nie było to jednak takie proste, nazwa brzmiała podejrzanie satanistycznie i finalnie pierwszą kasetę kupiłem sobie sam. A potem, jej, kupiłem wszystko. Każdą pojedynczą płytę, bootleg, kasetę VHS, a nawet książkę z biografią. Wsiąkłem.

Przy DCD pisałem scenariusze, czytałem książki, poznawałem sieć. To zresztą jeden z nielicznych zespołów który przetrwał próbę czasu i towarzyszy mi do dziś. Niestety lista z iTunes jest niereprezentatywna, po pokazuje tylko wycinek czasu. No ale daje jakieś pojęcie, co mi się najbardziej podoba.

Teraz, po 16 latach milczenia, wydali nową płytę. A ja zastanawiam się, którą wersję kupić. Kiedyś sprawa była prostsza – wziąć najbardziej wypasioną edycję z płytą CD. Teraz wiem, że użyję jej tylko raz, by wrzucić kawałki w swoje iTunes. Potem będzie niepotrzebnie zawalać mi miejsce. Patrzę też na inne przedmioty z edycji specjalnej i tak samo wiem, że specjalną książeczkę przejrzę raz i tak naprawdę kręci mnie tylko ta litografia, czy też jej zdjęcie, żeby sobie powiesić na ścianie. O pendrive nie wspominam specjalnie, bo nie ma po co.

I kurcze, chciałbym wspomóc, wydać i kupić, ale widzę w tym coraz mniejszy sens. Nie chcę gromadzić nieużywanych przedmiotów. Moje nowe założenie życiowe mówi, że można wydawać masę pieniędzy na rzeczy, które się będzie używać i są potrzebne i absolutnie nie kupować pierdół. A niestety większość z przedmiotów tam oferowanych tak się klasyfikuje. Zapewne więc ograniczę się do preordera albumu w wersji mp3. A szkoda, bo jakiś fajne kolekcjonerskie coś by się przydało.

Zresztą to dla mnie jest ogólny problem kolekcjonerek. Koszulki z motywami z gier są zazwyczaj brzydkie i ograniczają się do walnięcia białego loga na czarnym tle. Kiedyś dostawałem ich dużo i tak naprawdę jest tylko parę z nich, które dało się nosić tak po prostu, by były fajne. Przykłady? BioShock, Army of Two i któraś z gier Toma Clancy’ego od Ubisoftu. Reszta zwykle nie wychodzi ponad nadrukowanie artu. A szkoda.

Tak samo zresztą jest z przedmiotami. Niewiele z nich zostaje. Mnie kręcą  artbooki, lubię dostawać soundtrack (choć szczerze uważam, że akurat ścieżka dźwiękowa powinna być dodawana gratis do każdej gry), lubię figurki. A inne rzeczy, well, zwykle do niczego się nie nadają.

Mam gdzieś w głowie, że niedługo będę kupował właśnie taki zestaw gadżetów z nadrukowanym kodem, który pozwoli mi pobrać daną grę/muzykę/czy film. Strasznie przesunąłem się już w cyfrową dystrybucję i na serio nie widzę sensu kupowania rozrywki na fizycznych nośnikach. Fetysz chwalenia się swoją kolekcją przeszedł na serwisy społecznościowe, gdzie spokojnie możemy się swoją kolekcją wirtualnie, za to większej ilości osób.

A dzięki temu na półkach gromadzi się mniej kurzu.

PS A nowy kawałek, jak na razie średnio mi się podoba. Do wysłuchania tutaj.