Straszliwie psioczyłem na Grzędowicza, że nie skończył Pana Lodowego Ogrodu na trzecim tomie i że znowu trzeba będzie czekać na kolejną część. I słusznie, bo znowu pomiędzy kolejnymi odcinakami opowieści minęło mnóstwo czasu. Na tyle dużo, żebym zdążył zapomnieć szczegóły i pamiętać tylko ogólny zarys.

Ale mimo to na książkę czekałem, jarałem się zapowiedziami i kupiłem jak tylko było to możliwe. A potem.. Well, odkładałem początek lektury jak tylko mogłem. W międzyczasie udało mi się przeczytać ze dwie inne książki, obejrzeć milion seriali. W sumie to dość zabawne, nie?

Do teraz nie wiem co było powodem. Pewnie obawa przed tym, że nie będę pamiętał o co dokładnie chodziło i zamiast płynnie przejść do kolejnych przygód bohatera będę musiał dzwonić po ludziach i pytać się kim była dana postać i o co w zasadzie jej chodzi w życiu. Na szczęście okazało się, że w świat i wydarzenia wskoczyłem dość bezboleśnie i na nowo zanurzyłem się w historii. Nie oznacza oczywiście, że zmieniłem swoje podejście co do previously on. Po prostu Pana Lodowego Ogrodu dobrze się czyta.

Wsiąkłem, w dwa dni Kindle zameldował ogarnięcie 25% książki. Lektura wycięła mi inne aktywności takie jak oglądanie, granie czy nawet imprezowanie. Cieszę się, bo brakowało mi takiego zassania w świat książki. Dawno nie miałem.

Przy okazji też pomarudzę trochę na Amazona. Jest funkcja X-Ray, która idealnie by się przydała do takich właśnie cykli. Dzięki niej możemy szybko dotrzeć do encyklopedycznej wiedzy na temat miejsc i postaci z danego uniwersum. Rozwiązałoby to moje problemy zarówno z Panem Lodowego Ogrodu, jak i Malazańską Księgą Poległych, którą mam zamiar kiedyś skończyć.

Tylko niech ten głupi Amazon w końcu zawita to Polski i zacznie sprzedawać książki w naszym języku.