Jetlag by Michał R. Wiśniewski
My rating: 3 of 5 stars

Na początku, przyznaję się, była zawiść. Dlaczego on mógł, a ja nie. Też piszę bloga, sam zamawiałem u niego teksty, interesują nas podobne rzeczy, łapiemy te same referencje. No ale on napisał książkę, a ja nie.

Potem było gorzej. Autor nie dość, że napisał, to jeszcze widać było, że zrobił to dobrze. Jarały mnie nie tylko refleksje nad światem, ale też i styl i forma. I co z tego, że część z tych przemyśleń już widziałem albo wręcz zachomikowałem sobie w głowie i traktowałem jako własne, skoro poza tym pojawiały się mi gotowe one linery i cytaty, o których wiedziałem, że będę stosował jak zły i nie przyznawał się, skąd znam. Chcecie przykładu? Proszę bardzo:

Tam nie ma nawet skajpa – mówi jedna z lasek – mailowaliśmy do siebie jak zwierzęta.

Ładne? No właśnie. Już sobie mentalnie to zajumałem.

Ale na szczęście nie wszystko jest idealnie. Bo poza portretami postaci, zdarzeń, miejsc i świata to w zasadzie mało co jest. Fabuła jest porwana i wciśnięta jakby nieco na siłę. Wygląda trochę tak, jakby spajała na siłę fajne pomysły na notki, a nie stanowiła ich przyczynę.

Ale tym, co mnie zagrało mi najbardziej jest zakończenie. Jasne, mogę marudzić na czas teraźniejszy, mogę męczyć się z narracją w drugiej osobie, ale to przy zakończeniu obniżyłem ocenę książce.

Ostatnia część Jetlaga jest zupełnie oderwana od tego co było wcześniej, niejasne i niekoherentne z resztą. Jakbym miał być złośliwy, to mówiłbym, że wstawiono je tylko po to, żeby poruszyć tematy gender i udowodnić, że byt kształtuje świadomość, ale nie jestem. Tłumaczę więc sobie, że Istnieje też oczywiście opcja, że to ja jestem na nie za głupi i nie odkryłem przez to jego głębi.

No ale to tylko ostatnich paręnaście minut czytania. Resztę przeczytać jak najbardziej należy.

View all my reviews

Raising Steam by Terry Pratchett
My rating: 2 of 5 stars

Para w ruch to jedna z najsmutniejszych książek Pratchetta. Wiem, bo przeczytałem prawie wszystkie, a przy tej praktycznie ani razu się nie zaśmiałem. Był jeden fragment. gdzie patrycjusz mówi – czego w słowie tyran Pan nie rozumie, był opis dziennikarzy pijaków i w zasadzie tyle.

Zawsze bylem zafascynowany jak z komedii pomyłek i absurdów przygód Rincewinda autor zrobił głęboki, gorzki i cyniczny opis naszego współczesnego świata. Trudno było nie ulec jego przemyśleniom i zacząć zastanawiać się na ile proponowane rozwiązania nie sprawdziłyby się tu i teraz. Tymczasem w Parze w ruch nie ma ani humoru ani głębi. Fabuła jest porwana, nieciekawa i nieśmieszna. Wydarzenia rozrzucone w czasie i przestrzeni niespecjalnie się ze sobą łączą, a odległe analogie krasnoludów do Talibów nie za bardzo udane.

Szkoda, bo czekałem aż książka pojawi się w ebooku, kupiłem pierwszego dnia, a potem czytałem trochę na siłę czekając aż się w końcu skończy. No nic, mam nadzieję, że kolejna będzie lepsza.

View all my reviews

Czarne oceany by Jacek Dukaj
My rating: 3 of 5 stars

Czarne Oceany przytłaczają. I to nie tylko wizją, bo ta, jak zwykle jest genialna, ale fabułą, w której się zgubiłem. I w zasadzie pod koniec książki nie do końca już ogarniałem co i dlaczego się dzieje.

Zakochałem się w tym niesamowitym ogarnięciu telepatii. Podziwiam, jak autor przewidzeniu co i jak może działać po dodaniu do naszej rzeczywistości faktu, że ktoś umie czytać myśli. Boję się wizji wojen ekonomicznych, bo ich zaczątki w postaci pierwszych giełdowych algorytmów, są już teraz. Świat wykreowany przez Dukaja pochłonął mnie do reszty.

Ale zawiodłem się nieco na fabule. Czyta się ciężko, a przez to długo. Dla mnie było to aż 80 dni. Wiem, można w tym czasie objechać świat dookoła, mi udało się tylko trochę go liznąć. I, jak pisałem wcześniej, pod koniec straciłem rachubę kto, kogo, po co i za co. Rozumiałem poszczególne sceny, ale przestały mi się one składać w całość.

Więc przeczytać warto dla rozkmin wszelakich, ale to raczej książka na wyjazd, gdy ma się dużo czasu, a nie na codzienną prozę życia.

View all my reviews