OK, I’m finally getting a chance to make another post.  I have temporarily relocated to Mountain View, CA and have been up to my eyeballs in work, both ‚real’ work and research work.  It’s nice to get back to this blog.

Cars do not belong in cities.  A standard American sedan can comfortably hold 4+ adults w/ luggage, can travel in excess of 100 miles per hour, and can travel 300+ miles at a time without stopping to refuel.  These are all great things if you are traveling long distances between cities.  If you are going by yourself to pickup your dry cleaning, then cars are insanely over-engineered for the task.  It’s like hammering in a nail with a diesel-powered pile driver.   To achieve all these feats (high capacity, high speed, and long range driving), cars must be large and powered by fossil fuels.  So when you get a…

Fala oburzenia w sieci.

Jest dobrze po północy, na peronie oprócz mnie jeszcze jeden gość czeka na ostatnie metro. Tablica pokazuje cztery minuty, ale kto by w to wierzył – już tyle razy leciałem z wywieszonym jęzorem, tylko po to żeby potem stać jak kołek i patrzeć jak tablica przez następne pięć minut pokazuje „1:30”. Jak trudno, do cholery, zrobić system który precyzyjnie pokazuje kiedy będzie następne metro?

Gość podchodzi, mówi coś, słowa gubią mi się w rwanym beacie Amona Tobina.
Wyciągam słuchawki z uszu i patrzę pytająco.

– Tutaj nie ma kolorów. Wszystko jest szare, nawet czerwień jest szara.

O cholera, wyglądał całkiem normalnie.

– Przyjrzyj się, jak będziesz jechał autobusem. Wszystko jest szare, bloki, ulice, ludzie. Zwłaszcza ludzie. Szarzy, w szarych ciuchach, nawet jak byli kolorowi to kolor odpływa, gaśnie. Szarzeje. Znika. Wszystko jak tektura.

Kiwam głową, rozglądając się nieznacznie. Zero gliniarzy, zero ochrony metra, zero kogokolwiek. Jasny szlag.

– To wszystko…

Ten przygodowy klasyk kilka razy obijał mi się o uszy, ale też nigdy nic specjalnie nie zachęciło mnie do sięgnięcia po niego. W końcu zadecydował przypadek (i promocja na Steamie), dzięki czemu poznałem, mocno dziś już zapomnianą, niedocenioną perłę nie tylko gatunku, ale gier w ogóle.

Na początku lat 90. XX wieku znany pisarz sci-fi, Harlan Ellison, wraz ze studiem Cyberdreams podjął się adaptacji swojego opowiadania z końca lat 60. zatytułowanego „I Have No Mouth, and I Must Scream”. Na potrzeby identycznie zatytułowanej gry rozbudował historie bohaterów i świat przedstawiony, a całość obudował zagadkami, ponieważ zdecydowano się na popularną wtedy formułę przygodówki point’n’click. I chociaż przygoda ta nie jest pozbawiona wad, to przyćmiewa je niezwykła, wyprzedzająca swoje czasy – a może również i nasze – odważna, łamiąca wiele tabu opowieść.